آغازی نو...

یادمه اولین باری که اومدم اهوازاینقد غر زدم که همه کلافه شده بودن.اینقد گرم بود که نمیشد حتی یه لحظه از ماشین پیاده شی.فک کنم دما به پنجاه درجه می رسید اون موقه بلا به نسبت تمام مردم مهربونو خونگرمو صمیمیه اهواز و دور از جوونه شما، شهر بوی گووه می داد، واقعن بووی گوووه میدادا! یعنی اوضا داغووون بود. 

غر زدنای منم تموم نمیشد.واااای چقد اینجا گرمه!واااااای چرا بوووی گوووه میده؟!چقد شهرش رنگ و رو رفته س.بریم دیگه بابا.....  

از نگاه خشمگین بابام می فهمیدم که دلش میخواد منو بندازه تو صندوق عقب ولی چون گُنده بوودم جام نمیشد...آخی یادش بخیر. 

خلاصه یه ذهنیت این مدلی داشتم از اهوازو حتی فکر زندگی کردن در اهواز برام سخت بووود. 

ولی اومدم و مواجه شدم با شرایطی کاملن متفاوت از انچه که در ذهن داشتم.دقیقا بعد از اومدنم تا یک هفته باروون میومد.صدای باروون ،صدایی که من باهاش جوون میگیرم. 

فرصت خیلی خوبی بوود تا بتونم خودم رو با شرایط جدید،محیط جدیدو آدمهای جدید سازگار کنم. 

می دونم،اون گرما و شرجی و گردو خاک و بوی گند دوباره پیداش میشه،اونا رو نمیشه تغییر داد.ولی یه آدمه کم صبر و بی طاقت می تونه تبدیل بشه به یه آدمه صبوور و با حوصله. 

زندگی مثه باغ می مونه.باغبان بی صبر و حوصله باشه ،گُلای باغ پژمرده میشن.باغِ من خیلی قشنگه ،خیلی.دوتا گل داره عطرشون همه جا رو پر کرده .باید حواسم جمع باشه...... 

 پ . ن: از وقتی اومدم دووسام رووووودااااار (اصطلاح اصیل شیرازی به معنای پشت سر هم ،مدام ) اس ام اسای شیرازی میفرستن .میفمن دلوم تنگه هی جیگرومو له میکنن ایشالوو نصیبتوون بشه .