خنده بر هر درد بی درمان دواست...

یکی از بیماران بستری در بخش ما، پیرزن 65 ساله ی هست که به شدت اخمو و کم حوصله س. حدود دو ماهی میشه به دلیل شکستگی ران در خدمتش هستیم..اصالتن لر بختیاری و لهجه شیرینی داره ،اما زبانش تلخ،همراه با طعنه و کنایه...

من همیشه بهش حق میدم،خسته شده، در سنی نیست که بتونه همچین دردی رو و چندین بار به اتاق عمل رفتن رو تحمل کنه.البته به ندرت  پیش اومده که من پرستارش باشم.

دیشب بیمار من بوود .شاید هر یک ساعت منو صدا میکرد و غر میزد :این دارو رو اشتباه وصل کردی،فلان قرص رو نباید این ساعت به من میدادی،وقتی از اتاق میری بیرون  چرا در رو میبندی؟و...

ومن هر بار یا میگفتم چشم و یا اگه حرفش اشتباه بوود براش توضیح میدادم.ولی اون همچنان اخمو بود و غر میزد .الان که فکرش رو میکنم اصن یادم نمیاد که بخنده.

خلاصه دم دمای صب که بیمارا رو برا رفتن به اتاق عمل آماده میکنیم.رفتم بهش گفتم:مادر جون گان(یه کاور هست که موقع رفتن به اتاق عمل بیمارا به جای لباس تنشون میکنن) رو که خریدی کجاس؟ باید بپوشی .ساعت 7 میری اتاق عمل.

انگار بهش فحش داده بوودم عصبانی شد گفت:یه ملافه ی نیدَن پامو بوپوشونُم، هِی ایگو گُندِتِ کُو بَرِت،گندت کُو برت...

اینقد خندیدم ،بلند بلند...یعنی گفتم الانه که داااد میزنه بخشو میذاره رو سرش.برخلاف تصورم لبخند زد،نگام کرد و گفت:

قربونه ایی ابروات..(هیچ جا هم نه ابرووو).

و بالاخره من لبخند این بیمار رو دیدم.