به بهانه ی بزرگداشت پروین...

رخشنده اعتصامی ،معروف به پروین اعتصامی از دید استادش(سعید نفیسی) این چنین توصیف شد:

"پروین،رنگی سپید وگونه هایی گلرنگ وشاداب ودهانی کوچک ولبهایی پر داشت وچشمهایی آرام.

با نگاهی نه در مسیر موازی(نوشته اند که چشم راست او اندکی انحراف داشت).

پروینی که من دیدم و بارها دیدم بدین گونه بود:قیافه ای بسیار آرام داشت.با تانی و وقار خاصی جواب می گفت و می نگریست.هیچ گونه شتاب و بی حوصلگی در او ندیدم.

چشمانش بیشتر به زیر افکنده بود.یاد ندارم در برابر من خنده کرده باشد.وقتی که از شعر او تحسین می کردم،با کمال آرامش می پذیرفت.نه وجد ونشاطی می نمود و نه چیزی می گفت .هرگز یک کلمه خود ستایی از او نشنیدم ورفتاری که بخواهد اندک نمایش برتری بدهد از او ندیدم.

پروین اصولن کم حرف بود،بیشتر فکر می کرد و کمتر حرف میزد.او به ندرت گریه می کرد،آن هم فقط برای ضعفا و درماندگان و ستمدیدگان.برای انسان و حیوان والا هیچ سببی نبود که پروین را به گریه وادار سازد.

تنها غم و اندوه پروین از دیدن وضع پریشان طبقات ستم کشیده،از ملاحظه کژی ها وناراستی ها و نادرستی ها وناهمواری های هیات اجتماع،از مشاهده ی ظلم و ستمی که بر تیره بختان و زیر دستان می رفت.از دیدن کامرانی بی خردان و ناکامی خردمندان و برتری آنان ومحرومیت های اینان بود.پروین به ندرت می خندید..."

(روزنامه ی خبر، سال 1373)

این شعر از اشعار مورد علاقه ی من هست:

ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن

دل تهی از خوب و زشت چرخ اخضر داشتن

نزد شاهین محبت بی پر وبال آمدن

پیش باز عشق آیین کبوتر داشتن

گوشوار علم اندر گوش جان آویختن

چشم دل را با چراغ جان منور داشتن

از تکلّف دور گشتن،ساده و خوش زیستن

ملک دهقانی خریدن،کار دهقان داشتن

سربلندی خواستن در عین پستی ذرّه وار

آرزوی صحبت خورشید رخشان داشتن

دل برای مهربانی پروراندن لاجرم

جان به تن تنها برای جانفشانی داشتن.