قصّه گو...

آن روز دوباره یاد آن قصّه ی قدیمی نفسهایم را تنگ کرد.گفتم به او که می فهمد بگویم شاید سبک شوم.

من می گفتم و او نگاه می کرد،اما نه به من،به فرداهای تلخ پر از دیروزم،به لحظه های آرام آرام در خود شکستنم،به آوارگیم در این طوفانسرای تنهایی،به آوارگیم....

من می گفتم،از شب ، از باران ، از درد ، از فریاد ، از راه ، از جاده، از دست.... از دیوار...و او نگاه

می کرد،اما نه به من، به خاموشی روزگارم،به تاریکی دنیای کودکی ام.

من می گفتم و او....عاقبت بغضش شکست...

به گمانم قصّه گوی خوبی هستم.اما نمی دانم این قصّه را در کنج ویرانه ی کدام هیچ آباد مدفون کنم تا دیگر یادش نباشد....